Մկրտիչ Արմենի այս պատմվածքը ներկայացված է որպես անանուն նամակ նկարիչ Աշոտ Արամյանին՝ նրա «Մեր աղջիկը» կտավի առիթով։ Նամակի հեղինակը գովերգում է բնորդուհու՝ «Նոր էակի» կերպարը՝ որպես սոցիալական միջավայրի իդեալական կերպար։ Սակայն, զգալով արվեստի գերազդեցությունը, նա որոշում է հրաժարվել նկարի փոստքարտից՝ չցանկանալով, որ գեղեցկության հանդեպ հիացմունքը փոխարինի իրական կյանքին։