Շոլոմ-Ալեյխեմի «Պետք չէ բարի լինել» պատմվածքի առանցքում մի հրեա ընտանիքի պատմությունն է, որի գլխավոր կերպարը, իր պատմությունը սկսելով բարության մասին, պնդում է, որ չափազանց բարի լինելը դատապարտված է դժբախտության․ իր անձնական փորձով նա ցույց է տալիս, թե ինչպես որբերին որդեգրելով ու սեփական զավակի նման դաստիարակելով՝ ի վերջո մնում է խաբված ու վիրավորված։
Պատմվածքում ընդգծվում են ավանդական ընտանիքի և նոր ժամանակների բարոյական փոփոխությունների հակադրությունները․ մի կողմից՝ ընտանիքի պատվի ու հարազատության պահպանման մտահոգությունը, մյուս կողմից՝ երիտասարդների ազատ ընտրության ու սիրո իրավունքը։ Պատմողի պատմությունը լի է հեգնանքով, դառնությամբ և ինքնաարդարացմամբ։ Շոլոմ-Ալեյխեմը վարպետորեն օգտագործում է կենդանի խոսքը, առօրյա խոսքի ոճավորումներ, որպեսզի ցույց տա հերոսի ներքին հակասությունները, նրա անկարողությունը հաշտվելու նոր իրականության հետ։
Այս պատմվածքը ոչ միայն ընտանեկան դրամայի արձանագրություն է, այլև փոքրիկ սոցիալական պատմվածք, որտեղ բացահայտվում են համայնքային կյանքին հատուկ բարոյական նորմերը, հպարտության և խնամի-ազգական հարաբերությունների բարդությունը։ Վերջին հաշվով, Շոլոմ-Ալեյխեմը ցույց է տալիս, որ չափից դուրս «բարի» լինելը կարող է վերածվել ոչ թե առաքինության, այլ անձնական ողբերգության։