Շավարշ Նարդունու այս պատմափիլիսոփայական գործը (1925) պատմում է հովիվ Յոնաթանի և նրա հարսնացու Ռամելայի մասին, որոնք գալիս են Երուսաղեմ՝ Պասեքի տոնին։ Քաղաքը լի է վախով՝ հռոմեացիներից և բորոտության համաճարակից։ Ռամելան դառնում է Տաճարի դպիր Յովաթամի դավաճանության զոհ և բանտարկվում է բորոտների հետ։ Գործը բացահայտում է սիրո, հավատքի և նախասահմանության թեմաները։