Մկրտիչ Արմենի «Բաբայ» պատմվածքը բացահայտում է կալանավորների բարաքում ապրող ադրբեջանցի ծերունու ողբերգական հեգնանքը, ով լեզվի արատի պատճառով տարիներ շարունակ օգտագործում էր ամենածանր հայհոյանքը որպես «շնորհակալություն»։ Քրեականները սիրում և հյուրասիրում էին նրան հատկապես այդ բառի համար, սակայն երբ մի այլ հայրենակից բացահայտում է դրա իրական իմաստը, Բաբայը խորապես ամոթահար է լինում։ Ծերունին դադարում է հայհոյել, որի հետևանքով քրեականները կորցնում են իրենց հետաքրքրությունը և պահանջում, որ նրան տեղափոխեն քաղաքականների բարաք։