Դերենիկ Դեմիրճյանի «Աշխատանքային ուղղիչ տուն» ակնարկը ներկայացնում է խորհրդային հասարակության նոր ձևավորվող ուղղիչ քաղաքականության գաղափարական ու բարոյական հիմքերը։ Գործողությունը տեղի է ունենում Երևանի ուղղիչ տանը, որտեղ նախկին բռնատիրական բանտերի փոխարեն ձևավորվել է աշխատանքով վերադաստիարակման համակարգ։ Դեմիրճյանը համադրում է անցյալի խավար զնդաններն ու նոր ժամանակի «մարդասիրական» ուղղիչ քաղաքականությունը՝ ցույց տալով, թե ինչպես է աշխատանքը դառնում մարդու վերափոխման, արժանապատվության վերականգնման և հասարակության մեջ վերադարձի միջոց։ Գիրքը նաև խորապես սոցիալական է՝ շեշտելով աշխատանքի, կրթության և մշակույթի դերը մարդկային բարոյականության մեջ։